جاده ای که بر نگزیدم (شعری از رابرت فراست)

در میان جنگل زرد
دو جاده از هم دور می شدند،
افسوس که توان سفر در هر دو راه را نداشتم
چونان مسافری، دیری ایستادم
به دور دستِ جاده ها خیره شدم
آن جا که خم جاده در زیر رَستِ بوته ها ناپدید می شد؛
*
پس آن گاه یکی را برگزیدم،
جاده ای را که زیبا ترش یافتم،
زیرا که سر سبز تر بود و ردایی خواستنی تر به تن داشت؛
و گذر گاهی
با پوششی یک سان
*
و هر دو جاده ای که در آن روز صبح کنار هم خفته بودند
در میان برگ هاشان جای قدم هایی نبود
آه، من جاده ی اولی را برای روزی دیگر گذاشته بودم!
با این که می دانستم راه ها چه گونه ادامه می یابند،
و در تردیدبودم که هرگز بازگشتی در کار باشد.
*
اکنون با افسوس می گویم
درباره ی جاده ای که سال ها و سال های عمرم در آن از پس هم گذشتند:
در میان جنگل
دو جاده از هم دور می شدند، و من –
راهی را برگزیدم که از آن کم تر گذر می شد،
و همین سرنوشتی دیگر گون را رقم زد.
(رابرت فراست 1874- 1963)
ترجمه امیر حسن ندایی